De drie cirkels van Palestina

Elke oplossing begint bij het her- en erkennen van het vraagstuk. Men kan pas aan een oplossing gaan werken vanaf het moment dat men bekend is met de vraag. Dat geldt voor alles, maar zeker in het geval van Palestina.
Voor Palestina is Hamas niet het echte probleem. Hamas is in het gat gestapt wat anderen hebben gecreëerd. Neen, Hamas heeft verkiezingen gewonnen, omdat andere partijen het lieten afweten. Hamas heeft verkiezingen gewonnen waarvan Europese waarnemers hebben aangegeven dat het ‘binnen de grenzen’ eerlijk is verlopen.
Neen, de Palestijnse broeders en zusters zitten met andere problemen, zowel lokaal, regionaal als internationaal. Het zijn drie cirkels van problemen, problemen die allemaal met elkaar verweven zijn, maar in feite afzonderlijk bekeken kunnen worden en mogelijk opgelost kunnen worden.
Natuurlijk is de relatie met Israël het grote probleem, maar het is niet het enige probleem. Laten we eens van binnenuit naar buiten kijken en zien wat we tegenkomen. Op lokaal niveau (in dit geval de Palestijnse gebieden) is het ontstaan van de aanhang van Hamas o.a. te verklaren uit de incompetentie en corruptie veroorzaakt door de Fatah fractie. Wanneer Fatah haar best had gedaan om geld niet in haar eigen zakken te laten verdwijnen, maar had besteed aan zaken die het volk nodig had, was alles anders verlopen. Zaken zoals werk, geld voor de Palestijnen, opleiding, ziekenhuizen. In plaats van Fatah deed Hamas dit werk en creëerde op deze manier een netwerk van ‘op dat moment’ loyale mensen. Hamas liet zien dat het mogelijk was, wat Fatah beloofde. Fatah had alles beloofd, echter de corruptie zat en zit diep, zelfs tot in het lagere kader. Helaas kwamen de resultaten van de verkiezingen ‘het vrije westen’ slecht uit, want Hamas had een slechte zin in haar programma van grondbeginselen staan en dat was de ‘totale vernietiging’ van Israël. Dat kan en mag natuurlijk niet. Het hypocriete westen ging snel voorbij aan uitlatingen van ene meneer Sharon, die het “jammer vond, dat de Palestijnse gebieden en met name Gaza niet konden verdwijnen in de zee.” Dit was dezelfde heer Sharon die het brein is geweest achter de Israëlische invasie van Libanon. Dezelfde heer Sharon die de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila door zijn troepen liet omsingelen, zodat Libanese christenmilitie 1200 mensen kon afslachten, de militie die door Israël werd bewapend, betaald en getraind. Tevens wordt door de partij van ultraorthodoxe Joden gepleit voor ‘uitroeiing van de Arabieren.’
Naast het feit dat Israël altijd reageert met een totaal overwicht aan militair geweld, is de PR van Israël beter georganiseerd dan die van de Palestijnen. Hierdoor kan Israël met gemak teruggrijpen naar de Holocaust. Natuurlijk er zijn wrede en verschrikkelijke dingen gebeurd in de Tweede Wereldoorlog, dat kan en mag niemand ontkennen. Maar om deze zaak steeds weer aan te grijpen in de hedendaagse politiek, gaat me toch wat te ver. Wat doet Israël dan zelf hieraan? Ze bouwt de grootste ‘open gevangenis’ van de wereld door een muur om Gaza te plaatsen, zorgt dat Palestijnen er niet in of uit kunnen, houden gebieden bezet, etc. etc. Voorheen was iemand die optrad tegen de bezetter een held, vandaag de dag wordt die bestempeld als een terrorist. En waarom? Omdat een of andere cowboy een natte droom had en plots met de ‘As van het kwaad’ op de proppen kwam. Hij vergat alleen zichzelf als spil van de As te zien. In de laatste jaren lapte Israël bijna alle VN-resoluties aan zijn militaire laars en ging door met waar het mee bezig was: zich aan het westen te tonen als groot militair vorst, daarbij gesteund door Amerika en Europese regeringsleiders. Een Arabisch land mag geen wapens hebben en al helemaal geen nucleaire wapens, maar ondertussen blijven we maar miljarden Euro’s pompen in het Israëlisch Militair Complex.
Maar misschien is het grootste probleem de Islamitische loyaliteit van het koningshuis van Saoudi Arabie. Het land dat meestal spreekt met meerdere tongen, vriendjes wil blijven met Amerika en dus met Israël, in het binnenland wat meebeweegt met de woede van het volk, dat niet echt mag demonstreren, geld stopt in dit en in dat en een aalmoes schenkt aan de Palestijnse broeders en zusters.
Een belangrijk gegeven is dat in Saoudi Arabie de voor de Moslims belangrijke plaatsen Mekka en Medina zijn gevestigd. Jaarlijks gaan miljoenen Moslims op bedevaart naar deze plaatsen. Plaatsen die liggen in een land dat geen openlijk partij kiest voor de Palestijnen in de kwestie met Israël, maar ondertussen wel aan het riempje ligt van de Amerikanen en dus Israël. Zou het niet handig zijn geweest als Saoudi Arabie het voortouw zou nemen voor een echte Arabische Unie, die opkomt voor elk aangesloten land of individuele organisatie of houden alle Arabische dictators de ontwikkelingen tegen van hun landen? Houden deze dictators hun volk maar ‘dom’ en vullen ze ondertussen hun Europese rekeningen? Wanneer neemt een Arabisch land het voortouw en komt op voor de Palestijnse broeders en zusters?
Het is jammer dat we in Europa niet de mentaliteit hebben om een schoen te werpen naar een persoon als we willen aangeven dat we geen respect hebben voor die persoon, want anders was ik vandaag al weer drie schoenen kwijt geweest. (Marrakech, 16 maart 2009).